Lubiła gapić się na ekran, który potwierdzał jego obecność. Tak jakby to miało oznaczać, że jest prawie tuż obok. Niemalże dotykał ją swoimi opuszkami palców. Przecież patrzyli w tym samym kierunku, prawie na siebie, dzielił ich tylko malutki, szklany ekran i tysiące źle zinterpretowanych wiadomości. Czuła nawet jego wzrok. Ale on mógł patrzeć przecież na kogoś innego. Wysyłać tamte wiersze do innej. Nie musiał nawet sprawdzać, czy ona też tam jest. Może już tego nie robi. Może na nią już nie czekał. Ale ona tam była. A gdy znikał, jej świat po raz kolejny się rozpadał. Czuła każdym nerwem jak odchodzi. Zostawiał ją tam, w tej pustej przestrzeni samą po raz kolejny. Chciała go powstrzymać. Uchwycić. On jednak i tak odchodził. Zawsze tak samo. Opuszczał ją dla czegoś lub kogoś. Na pewno dla innej kobiety - myślała. A przecież on mógł tylko jeść obiad. Ale mógł też siedzieć z inną i słuchać jej żartów. Śmiać się z tego, co było, marzyc o tym, co będzie. Mógł przecież cokolwiek. Na przykład mógł też czekać. Gapić się na ekran. Widzieć jej wpatrzone w niebieskie światło oczy. Czuć jej dłonie. Wyobrażać sobie rzeczy, których nie ma.
I nikt z nich nigdy nie napisze "tęsknie".
Wybrali więzienie swoich własnych wyobrażeń.
— Magdalena Oron "Zobaczyć świat inaczej"
