Qamen

Na skraju rozległego Asgardu, wśród złotych sal i błyszczących pałaców, siedział Odyn, wielki bóg wojny, mądrości i śmierci. Jego jedno oko, nieustannie czujne, spoglądało w dal, szukając oznak niechybnych wydarzeń. Obok niego, w poświacie mrugających płomieni pochodni, przysiadły dwa kruki – Hugin i Munin.  

Świt przyniósł ze sobą chłodne powietrze i szelest liści. Hugin, czarny jak noc, z błyszczącymi, inteligentnymi oczami, rozprostował skrzydła i spojrzał na swego brata. Munin, równie mroczny, ale z głębią w spojrzeniu, w której odbijały się wieki pamięci, skinął lekko głową. Bez słowa, w harmonii z odwiecznym rytmem, wznieśli się w powietrze.  
Ich lot był pełen gracji, a skrzydła przecinały powietrze z precyzją niesioną przez wieki. Hugin, niosąc myśli i marzenia, obserwował świat z góry, zapisując w pamięci każdą zmianę, każdy ruch, każde słowo. Munin, wierny strażnik pamięci, analizował przeszłość, łącząc to, co było, z tym, co miało nadejść.  Przemierzali światy ludzi i bogów, krążąc nad Midgardem, gdzie ludzie prowadzili swoje codzienne życie, nad Jotunheimem, gdzie olbrzymy snuły swoje plany, i nad Muspelheimem, krainą ognia, gdzie płomienie tańczyły bez końca. Każdy świat miał swoje sekrety, swoje historie, które kruki zbierały i przenosiły do Asgardu.  
Gdy słońce chyliło się ku zachodowi, Hugin i Munin wrócili do Odyna. Ich powrót zawsze budził w nim mieszaninę ulgi i niepokoju – ulgi, że jego wierni posłańcy wrócili bezpiecznie, i niepokoju, że mogliby kiedyś nie powrócić, zostawiając go w mroku niewiedzy.  Kruki usiadły na ramionach Odyna, a on, zamykając oko, wsłuchał się w ich cichy szept. Hugin mówił o nowościach, o tym, co zobaczył i usłyszał. Opowiadał o ruchach armii, o planach królów, o szepcie magii wśród druidów. Munin, w swym głębokim głosie, przypominał o przeszłych wydarzeniach, łącząc je z teraźniejszością, tworząc pełny obraz, którego nie mógłby dostrzec żaden inny bóg.  Odyn wstał z Hliðskjálf. Jego serce było spokojne, wiedział, że cokolwiek przyniesie przyszłość, on będzie przygotowany. Hugin i Munin, jego myśl i pamięć, byli jego oczami i uszami, jego mądrością i siłą. Noc nad Asgardem była spokojna, ale w powietrzu unosiła się niepokojąca cisza. Hugin i Munin siedzieli na gałęzi Yggdrasila, ich pióra połyskiwały w świetle księżyca. Rankiem wyruszyli jak zwykle, ale dzisiaj coś było inaczej. Przemierzając światy, czuli niepokój, który jak cień ciągnął się za nimi.   
Hugin, obserwując ludzi w Midgardzie, zauważył nagłe poruszenie. Armie zbierały się na polach, miecze błyszczały w rękach wojowników, a dym wznosił się ku niebu. Ludzie przygotowywali się do wojny. Munin, przelatując nad Jotunheimem, słyszał grzmoty gniewu olbrzymów, którzy planowali atak na krainy bogów. W Muspelheimie płomienie tańczyły bardziej gwałtownie niż kiedykolwiek, a Surtr, olbrzym z ognia, ostrzył swój miecz, gotowy do bitwy.   Kruki wiedziały, że muszą wrócić szybko do Odyna. Ich lot był szybki, pełen determinacji, gdy przemieszczały się przez światy, niesione poczuciem nieuchronnej katastrofy. Gdy dotarły do Asgardu, niebo zaczynało się czerwienić od blasku wschodzącego słońca.  Usiadły na ramionach Odyna, ich serca biły szybko. Odyn spojrzał na nie, czując ich niepokój. Hugin, z głosem drżącym od emocji, przemówił pierwszy.  
- Odynie, panie, świat stoi na krawędzi zagłady. Widzieliśmy armie zbierające się do walki, ludzi gotowych do krwawej bitwy. Midgard, Jotunheim, Muspelheim – wszędzie przygotowania do wojny.  

Munin, jego głos pełen powagi i smutku, dodał: - Przeszłość wypełniona jest konfliktami, ale nigdy wcześniej nie widzieliśmy takiego niepokoju. Wszystkie znaki wskazują, że jutro świat stanie w płomieniach wojny, której skutki będą katastrofalne.  
Odyn skłonił głowę, głęboko zamyślony. Jego serce ciężkie było od smutku i troski. Wiedział, że wojna, która miała nadejść, nie będzie jak każda inna. To będzie Ragnarok, ostateczna bitwa, która przyniesie koniec bogów i świata.  - Musimy działać szybko - rzekł w końcu, jego głos pełen determinacji. - Hugin, Munin, rozniesiecie moje rozkazy do wszystkich bogów. Przygotujemy się na nadchodzącą burzę!  
Kruki, wierne jak zawsze, wzniosły się ponownie w powietrze, niosąc wieści do innych bogów Asgardu. Odyn przygotowywał się na nadchodzącą bitwę, jego myśli były ciężkie, ale serce nieugięte. Wiedział, że cokolwiek przyniesie jutro, musi stawić temu czoła z odwagą i mądrością. Gdy noc zapadła nad Asgardem, kruki wróciły na swoje miejsce na gałęzi Yggdrasila, gotowe by znów wyruszyć w podróż o świcie. W mroku ich oczy błyszczały jak dwie gwiazdy, niestrudzone i czujne, wieczni strażnicy wiedzy Odyna. 
Wśród bogów, którzy szykowali się do konfrontacji, był także Thor, syn Odyna, bóg piorunów i burzy.  Thor siedział w swojej wielkiej sali Bilskirnir, w krainie Thrudheim, kiedy Hugin i Munin przekazali mu słowa Odyna. Jego oczy, niebieskie jak letnie niebo, rozbłysły gniewem. Zawsze był wojownikiem, gotowym bronić Asgardu i Midgardu przed wszelkim złem. Wiedział, że teraz nadszedł czas, by stanąć do walki, która będzie decydująca dla losów wszystkich światów. 
  
Thor wstał gwałtownie, jego masywna sylwetka rzucała cień na cały pokój. Chwycił Mjolnir, swój potężny młot, który zawsze był jego niezawodnym towarzyszem w bitwie. Jego żona, Sif, o złotych włosach, podeszła do niego, patrząc na niego z mieszaniną troski i dumy.  - Będziesz walczył z całych sił, Thorze - powiedziała cicho, wiedząc, że to nie jest czas na łzy, lecz na odwagę.  -Tak, Sif- odpowiedział, głaszcząc jej włosy. -Będę walczył dla ciebie, dla naszych dzieci, dla Asgardu i wszystkich światów. Ragnarok nie przyniesie końca, jeśli mamy coś do powiedzenia.

  Thor ruszył do sali Valaskjalf, gdzie Odyn już przygotowywał strategię. Na spotkaniu byli również inni bogowie, w tym Freyja, Tyr, Baldr i Heimdall. Każdy z nich miał swoje zadania, swoje role do odegrania w nadchodzącej bitwie.  - Thorze! -powiedział Odyn, gdy syn wszedł do sali. -Twoja siła i odwaga będą kluczowe w tej bitwie. Musimy zjednoczyć nasze siły, by stawić czoła zagrożeniu, które nadchodzi z Jotunheimu i Muspelheimu !  Thor skinął głową. - Ojcze, jestem gotów. Poprowadzę nasze armie i zmierzę się z każdym, kto odważy się zagrozić Asgardowi!  

Gdy nadszedł dzień bitwy, Thor stanął na czele armii bogów, jego młot Mjolnir lśnił błyskawicami, gotowy do zadania śmierci. Na polu bitwy spotkali się z olbrzymami, demonami i wszelkimi siłami chaosu, które pragnęły zniszczyć porządek świata.  Wielki Surtr, olbrzym z ognia, stał naprzeciwko Thora, jego miecz płonął jasnym, niszczycielskim płomieniem. -Dziś skończy się wasza era, bogowie! - krzyknął Surtr, ale Thor odpowiedział tylko rykiem wojennym, rzucając się do ataku.  Thor walczył z niesamowitą siłą i determinacją, każdy jego cios młotem roztrzaskiwał wrogów, błyskawice przecinały niebo, a grzmoty wstrząsały ziemią. Był niepowstrzymany, każdy krok naprzód przesuwał linię frontu, dając bogom przewagę. Bitwa trwała długo i była krwawa. Thor zmierzył się z Jormungandem, wielkim wężem świata. W ich walce niebo ciemniało, a ziemia drżała. Thor w końcu pokonał węża, ale jego jadowite ugryzienie okazało się śmiertelne.   

Thor, choć zwycięski, padł na pole bitwy, jego pierś lekko się unosiła w ciężkim oddechu, ale jego duch był niezłomny. Wiedział, że jego ofiara nie pójdzie na marne. Bogowie, zjednoczeni w walce, zdołali odepchnąć siły chaosu, lecz nie był to jeszcze koniec.  Odyn, klęcząc obok swojego syna, spojrzał mu w oczy. - Synu, twoja odwaga dała nam szansę, Thorze. Nie zapomnimy twojej ofiary.   Ragnarok przyniósł zniszczenie, ale także możliwość odrodzenia. Thor, bohater bitwy, stał się legendą, Asgard powoli zaczynał się odbudowywać, a bogowie, choć osłabieni, byli gotowi do stworzenia nowego świata.  Hugin i Munin, patrząc na to wszystko z wysokości, wiedzieli, że ich misja nie dobiegła końca. Będą nadal krążyć po światach, niosąc wieści i mądrość, strzegąc nowego porządku, który zrodził się z popiołów Ragnarok.